W tym artykule w przystępny sposób przekaże Ci informacje na temat:– przyczyn i objawów złamania kości łódeczkowatej– wszystkich możliwości leczenia– rokowań i niezbędnych wskazówek do poprawy Twojej sprawnościKość łódeczkowata należy do jednej z ośmiu kości nadgarstka. Do złamania kości łódeczkowatej może dojść najczęściej w przypadku upadku na wyprostowaną dłoń lub przy powtarzających się przeciążeniach. Złamanie kości łódeczkowatej należy do najczęstszych złamań w obrębie kości nadgarstka. Ze względu na specyfikę budowy tej kości, jej położenie oraz słabe ukrwienie może dojść do różnych komplikacji podczas o anatomii i szczegółach złamaniaZłożony staw nadgarstkowy jest odpowiedzialny za bardzo precyzyjne ruchy dłoni i palców. Mimo niewielkiej przestrzeni w tej okolicy przebiegają bardzo ważne struktury takie jak: nerw pośrodkowy, nerw łokciowy, nerw promieniowy, naczynia krwionośne oraz liczne mięśnie odpowiedzialne za ruchy nadgarstka i wszystkich palcówFot. Budowa kostna okolicy nadgarstkaNadgarstek zbudowany jest z ośmiu niewielkich kości, które tworzą dwa rzędy. Pierwszy rząd tworzy połączenie z przedramieniem (staw promieniowo-nadgarstkowy – składający się z panewki utworzonej przez kość promieniową i krążek stawowy oraz główki utworzonej przez kość łódeczkowatą, księżycowatą i trójgraniastą). Kości drugiego rzędu oprócz połączeń z pierwszym rzędem tworzą połączenia z kośćmi śródręcza. Całość jest silnie stabilizowana przez torebkę stawową, a także bardzo złożony układ więzadłowy. Dzięki więzadłom, torebkom stawowym oraz licznym mięśniom zachowana jest stabilność stawowa nawet podczas bardzo dużych obciążeń nadgarstka umożliwiają trójwymiarowe ruchy dłoni: zgięcie grzbietowe (gdy palce skierowane są ku górze), zgięcie dłoniowe (gdy palce skierowane są w dół), odchylenie w prawo i w lewo (nazywane zgięciem dopromieniowym i dołokciowym) oraz obwodzenie, na które składają się wszystkie wymienione wyżej ruchy. Dodatkowo nadgarstek wpływa na ruchy śródręcza oraz kości łódeczkowatej może być zlokalizowane w:– proksymalnej jednej trzeciej– środkowej jednej trzeciej– dystalnej jednej trzeciejW przypadku uszkodzenia kości łódeczkowatej szczelina złamania nie zawsze jest dobrze widoczna. Jest to związane z małym rozmiarem tej kości, który w praktyce możemy porównać do wielkości paznokcia. Na proces zrostu kości zawsze ma wpływ odpowiednie lokalne krążenie. W przypadku kości łódeczkowatej ukrwienie pochodzi z gałązek kości promieniowej oraz poprzez krążenie śródkostne. Jednakże nie wszystkie rejony kości są ukrwione równomiernie, co w części przypadków grozi martwicą kości i utrudnionym zrostem, a co za tym idzie brakiem powrotu codziennej funkcji złamania kości łódeczkowatejGłównym objawem złamania kości łódeczkowatej jest ból i tkliwość w okolicy tzw tabakierki anatomicznej (trójkątny dołek po stronie kciuka). Zaraz po złamaniu objawy będą się nasilały podczas nacisku na kciuk lub w momencie oparcia dłoni na podłożu (szczególnie rejonu kciuka). Dodatkowo objawy mogą być wywołane przez ruchy palców oraz ruchy skrętne przedramienia. Dolegliwości bólowe w większym stopniu występują od strony grzbietowej, nadgarstka, jednak jest to zależne od dokładnego miejsca złamania. Bardzo często ból przenosi się na całą dłoń a nawet przedramię. W większości przypadków w rejonie złamania pojawia się opuchlizna. W niektórych sytuacjach pacjenci odczuwają tylko niewielkie dolegliwości bólowe i nie biorą pod uwagę złamania kości, podejrzewając zwichnięcie lub uszkodzenie mięśniowe. Niestety bagatelizowanie problemu i opóźnienie wdrożenia właściwego leczenia może mieć niekorzystne przypadku pomyłki diagnostycznej lub nieudanego leczenia czasem dochodzi do braku zrostu, martwicy kostnej lub zrostu wadliwego, co w przyszłości może wpłynąć na jakość funkcji ręki oraz wcześniejsze zmiany złamań kości łódeczkowatejGłówną przyczyną złamania kości łódeczkowatej są wszelkie urazy okolicy dłoni. Najczęściej do złamania dochodzi w momencie upadku na wyprostowaną dłoń. Bardzo często tego typu złamanie występuję u osób trenujących sport w momencie upadku (podczas próby asekuracji dłońmi).Czynnikiem, który może sprzyjać złamaniu jest osłabienie stabilności stawowej w rejonie nadgarstka oraz wszelkie choroby związanie z osłabieniem struktury kości (m. in.: osteoporoza, zmiany zwyrodnieniowe). W niektórych przypadkach osłabienie kości jest związane z efektem ubocznym przyjmowania leków. Złamania w rejonie przedramion i nadgarstka częściej dotyczą kobiet, których układ kostny jest znacznie drobniejszy od złamania kości łódeczkowatejDiagnostyka powinna się rozpocząć od dokładnego wywiadu. Lekarz powinien zapytać o szczegóły urazu oraz choroby dodatkowe. Kolejnym etapem jest badanie. Podczas badania kluczowa jest ocena rejonu największej bolesności, obrzęku, zakresów ruchomości oraz wpływu stawów sąsiadujących na wzrost 1 Złamanie kości łódeczkowatejW celu potwierdzenia złamania kości łódeczkowatej istotna jest diagnostyka obrazowa, gdzie na początku rozpoczyna się od badania RTG. Niestety w przypadku tego badania złamanie może zostać przeoczone ze względu na brak ewidentnej szczeliny złamania. Często lekarz, by uzyskać bardziej dokładny obraz uszkodzenia decyduje się na wykonanie badania MR (Rezonans magnetyczny) lub TK (Tomografia komputerowa). W trakcie leczenia, badania są powtarzane co kilka tygodni dla oceny jakości zrostu różnicowaKość łódeczkowata należy do ośmiu niewielkich kości nadgarstka dlatego nie jest łatwo dokonać odpowiedniej diagnozy. W przypadku złamania kości łódeczkowatej należy wykluczyć złamania innych kości nadgarstka, kości śródręcza oraz części dalszej kości promieniowej. Ponadto należy wykluczyć dolegliwości mogące być efektem: zmian zwyrodnieniowych, uszkodzeń mięśniowowo-stawowych oraz konfliktu grzbietowego możliwości leczeniaW przypadku złamania kości łódeczkowatej kluczowa jest odpowiednia diagnostyka. Na podstawie wyników badań lekarz wybiera strategię leczenia. W przypadku pęknięcia lub złamania bez przemieszczeń lekarz może się zdecydować na leczenia zachowawcze poprzez opatrunek gipsowy (zakładany nawet na kilka miesięcy). W momencie zdjęcia opatrunku lekarz decyduje o rozpoczęciu procesu rehabilitacji (warunkiem jest odpowiedni zrost kostny). W trakcie rehabilitacji fizjoterapeuta, powinien współpracować z lekarzem w celu ustalenia bezpiecznej i skutecznej strategii usunięciu opatrunku gipsowego lub stabilizatora terapię warto rozpocząć od rozluźniania mięśniowo-powięziowego przedramienia, ramienia oraz dłoni. Dodatkowo pomocne może być rozluźnienie odległych rejonów, które mogą w sposób pośredni przyczyniać się do ograniczenia ruchomości. Rozluźnienie tkanek miękkich poprawi krążenie oraz mobilność stawową. Dodatkowo mogą zostać usunięte zrosty i zwłóknienia w obrębie mięśni i powięzi, co pomoże w poprawie zakresu ruchomości dłoni po długim zdjęciu unieruchomienia u wszystkich pacjentów uwidaczniają się spore ograniczenia ruchomości. W przypadku ograniczenia ruchomości stawu nadgarstkowego, stawów dłoni oraz stawu łokciowego konieczna jest poprawa zakresów ruchomości. Do tego celu wykorzystać można zarówno ćwiczenia, rozciąganie jak i terapię manualną (poprawi elastyczność torebek stawowych oraz tkanek okołostawowych). Aby ćwiczenia były skuteczne należy je wykonywać regularnie. W wielu przypadkach dla poprawy zakresu ruchomości ćwiczenia należy wykonywać co kilka etapem procesu rehabilitacji powinna być stabilizacja. Ćwiczenia stabilizujące są bardzo ważnym elementem terapii bowiem dążą do trwałej zmiany nieprawidłowych obciążeń. W przypadku ćwiczeń stabilizujących kluczowe jest osiągniecie prawidłowego ustawienia osi nadgarstka (przypadającej w podporze na pięściach na okolicę drugiej i trzeciej kości śródręcza). Ćwiczenia stabilizujące powinny się rozpocząć od minimalnego obciążenia nadgarstka. W przypadku braku dolegliwości bólowych należy zwiększać trudność ćwiczeń np. poprzez dodanie niestabilnego podłoża i zwiększenie ciężaru obciążenia. Bardzo istotna będzie również praca nad wyrównaniem dysbalansu mięśniowego (rozluźnienie i rozciągnięcie mięśni przeciążonych a wzmocnienie osłabionych).Dla utrzymania efektów terapii bardzo ważna jest również profilaktyka. Należy w każdych warunkach pamiętać o właściwych nawykach. Chodzi tu głównie o unikanie przez okres kilku miesięcy pracy wymagającej długiego i mocnego ściskania przedmiotów w chorej ręce. Ryzykowny może być także niewłaściwy podpór na ręce. Lekarz powinien poinformować Cię o dodatkowych ograniczeniach wynikających z procesu Twojego leczenia zachowawczego oraz leczenia operacyjnego złamania kości łódeczkowatej mogą być zabiegi fizykoterapii. W przypadku leczenia operacyjnego należy pamiętać o przeciwwskazaniach (do niektórych zabiegów) związanych z metalową stabilizacją odłamów kostnych. W przypadku braku przeciwwskazań korzystna może być: laseroterapia, magnetoterapia, ultradźwięki lub hydroterapia. Zabiegi te mają działanie: rozluźniające, przeciwbólowe oraz poprawiające ukrwienie i zrost kostny. Mogą one być szczególnie istotne w przypadku opóźnienia zrostu. W warunkach domowych bardzo korzystne są wszelkie hydro masażery, do których możemy wkładać codziennie dłonie i wykonywać proste ortopedyczneW przypadku złamania kości łódeczkowatej zaopatrzenie ortopedyczne może być przydatne zarówno po zdjęciu gipsu jak i po zabiegu operacyjnym. O zaleceniu ortezy decyduje lekarz oraz fizjoterapeuta biorąc pod uwagę obecny stan leczenia. Należy jedynie pamiętać, że każdy stabilizator należy nosić tylko przez kilka godzin dziennie, tak by nie wpływać na osłabienie układu mięśniowego. Z czasem kiedy funkcja i siła dłoni wróci warto jedynie korzystać z mniej sztywnej opaski lub owijek na nadgarstki jeśli planujesz intensywną pracę lub mocno obciążający trening sportowy. W przypadku sportów ekstremalnych koniecznie należy stosować operacyjne po złamaniu kości łódeczkowatejW przypadku złamania kości łódeczkowatej zabieg operacyjny jest często jedynym wyjściem. Istnieje kilka wskazań do wykonania zabiegu. Możemy do nich zaliczyć: konieczność szybkiego powrotu do zdrowia (powrót do pracy lub do treningów sportowych), przemieszczenie odłamów kostnych oraz brak zrostu w przypadku leczenia zachowawczego. Decyzje o rodzaju zabiegu podejmuje lekarz po ocenie diagnostyki obrazowej. Istnieją dwa sposoby założenia stabilizacji. Zespolenie wewnętrzne lub zewnętrzne za pomocą śrub kaniulowanych. Czas zastosowania stabilizacji jest indywidualny i zależy on stopnia zrostu kości. Przebieg rehabilitacji po zabiegu będzie zawsze indywidualny, ponieważ zależy od co najmniej kilku czynników. Decyzje o doborze ćwiczeń powinni wspólnie podejmować lekarz wraz z fizjoterapeutą. Głównymi celami będzie uzyskanie zrostu, poprawa ruchomości, siły oraz stabilności stawowej w obrębie całej kończyny złamań kości łódeczkowatej goi się dobrze. Tylko w okolu 10-20% przypadków dochodzi do powikłań. Do powikłań należą: brak zrostu, zrost w nieprawidłowym ustawieniu, martwica kości, zespół Sudecka, zmiany zwyrodnieniowe oraz zaburzenia funkcji dłoni (ograniczony zakres ruchomości i dolegliwości bólowe). To co warto zapamiętać, to fakt, że po zdjęciu opatrunku gipsowego (leczenie zachowawcze) lub po operacji zaczyna się co najmniej kilku tygodniowy proces rehabilitacji. Tylko właściwa terapia pomoże na powrót funkcji i sprawności dłoni sprzed urazu!Zachęcam do komentowania i zadawania pytań pod artykułem!Fotografie1. By Mohamed Jarraya, Daichi Hayashi, Frank W. Roemer, Michel D. Crema, Luis Diaz, Jane Conlin, Monica D. Marra, Nabil Jomaah, and Ali Guermazi – (2013). "Radiographically Occult and Subtle Fractures: A Pictorial Review". Radiology Research and Practice 2013: 1–10. DOI: ISSN 2090-1941. CC-BY CC BY Jestem fizjoterapeutą i propagatorem zdrowego stylu życia. Moim celem nr 1 jest powrót pacjentów do sprawności. Pisząc i nagrywając dla Was materiały staram się wskazać właściwą drogę do zdrowia i pokazać ile zależy od Ciebie!Złamanie kości łódeczkowatej Kość łódeczkowata jest jedną z ośmiu kości nadgarstka i jest największą kością szeregu bliższego. Złamanie kości łódeczkowatej jest najczęstszym złamaniem kości nadgarstka i stanowi ok. 80% wszystkich złamań w jego obrębie. Do urazu dochodzi najczęściej podczas upadku na zgięty grzbietowo nadgarstek, tzw. podparcie. Złamanie kości łódeczkowatejPodczas wywiadu lekarskiego pacjent zwykle zgłasza upadek na wyprostowaną kończynę górną przy ustawieniu nadgarstka w objawami złamania kości łódeczkowatej są dolegliwości bólowe w nadgarstku po stronie towarzyszy obrzęk zlokalizowany po promieniowej stronie nadgarstka oraz ograniczenie ruchomości w często oparta jest na stwierdzeniu charakterystycznych objawów, takich jak ból w tabakierce anatomicznej oraz ból przy przyparciu I i II jest wykonanie dokładnych zdjęć RTG w różnych projekcjach, a następnie precyzyjna ich ocena. Pomimo częstego występowania tego urazu, diagnostyka jest dość pomocne jest badanie rezonansu magnetycznego, dzięki któremu możliwa jest dokładna ocena złamania i żywotność odłamów kości łódeczkowatej bez przemieszczenia leczone jest zachowawczo w unieruchomieniu gipsowym przez okres 6-12 tygodni. U sportowców wyczynowych złamania stabilne mogą być leczone operacyjnie. Po założeniu opatrunku gipsowego możliwy jest powrót do aktywności już po 2 tygodniach od uszkodzenia, ale nadal wymaga stosowania ortezy usztywniającej, dopóki zrost nie zostanie potwierdzony na zdjęciu RTG. W przypadku niestabilnych złamań z przemieszczeniem konieczne jest nastawienie i wewnętrzne zespolenie operacyjnie. Leczenie takich przypadków w sposób zachowawczy niesie ryzyko nieprawidłowego zrostu. Operacyjne leczenie złamań kości łódeczkowatej wskazane jest w przypadku:złamania z przemieszczeniem powyżej 1 mm;złamań wieloodłamowych;złamania bieguna bliższego;opóźnienie rozpoznania i leczenia;przemieszczenia kątowego po złamaniu kości łódeczkowatejRehabilitacja po urazie, jakim jest złamanie kości łódeczkowatej, trwa od kilku tygodni do pół roku. Leczenie polega na stopniowym przywracaniu czucia głębokiego i koordynacji nerwowo-mięśniowej. W tym czasie nie należy przeciążać ręki, np. nosząc Pomimo prawidłowej diagnozy i wczesnego leczenia uraz ten wiąże się ze sporym odsetkiem powikłań. Większość złamań bieguna dalszego goi się po unieruchomieniu w opatrunku gipsowym, Nieprzemieszczone złamanie talii lub przemieszczenie do 1 mm, uważane są za stabilne i mogą być leczone zachowawczo. Złamania okolicy bieguna bliższego kości niosą ryzyko trwałego braku zrost (staw rzekomy) przekraczające 50 %. Uprawianie aktywności fizycznej po zespoleniu złamania niestabilnego jest możliwe, ale zależy od jakości zespolenia w czasie zabiegu. Pełny powrót do sportu może nastąpić, gdy badanie RTG lub MRI wykaże pełny zrost odłamów. Po wygojeniu złamania kości łódeczkowatej zwykle niezbędna jest intensywna rehabilitacja, która umożliwia odzyskanie zakresu ruchu kości łódeczkowatejZłamanie kości łódeczkowatej jest najczęstszym złamaniem w obrębie ręki, w związku z czym często potocznie opisuje się je zamiennie jako złamanie kości łódeczkowatejKość łódeczkowata jest największą kością szeregu bliższego nadgarstka i odgrywa bardzo ważną rolę w jego funkcjonowaniu oraz w czynności stawu promieniowo-nadgarstkowego, gdyż zapewnia prawidłowe ustawienie kości nadgarstka i tym samym jego prawidłowy również: Kości ręki – podział, łódeczkowata nachylona jest pod kątem 45 stopni w kierunku dłoniowym i 45 stopni w kierunku promieniowym. Łączy bliższy i dalszy szereg kości nadgarstka. W efekcie, skręcenie tej kości powoduje rotację całego bliższego szeregu kości kości łódeczkowatej – przyczynyZłamanie kości łódeczkowatej powstaje najczęściej z mechanizmu pośredniego, czyli po upadku na wyprostowaną i odwiedzioną w kierunku dołokciowym rękę. Właśnie w tej pozycji kość ustawiona jest pionowo. Do złamań kości łódeczkowatej może dojść także w neutralnym położeniu nadgarstka lub w jego lekkim wyróżnia się specyficzny typ złamania, tzw. “złamanie bokserskie”. Powstaje ono, gdy siła uderzenia przenoszona jest wzdłuż długiej osi drugiej kości śródręcza, a następnie przez kość czworoboczną większą, co powoduje zgięcie jej bieguna są charakterystyczne dla ogólnego urazu, jakim jest złamanie, czyli obejmują:obrzęk w okolicy złamania;zaczerwienienie skóry wskazujące na stan zapalny;ograniczenie ruchomości nadgarstka i kontuzji tej towarzyszy ból w obrębie tabakierki anatomicznej podczas opierania się o podłoże kłębem kciuka, a także przy ruchu supinacji przedramienia z oporem. Tabakierka anatomiczna obejmuje obszar między ścięgnami mięśnia prostownika długiego kciuka i mięśnia prostownika krótkiego bólowe mogą obejmować całą grzbietową powierzchnię ręki lub jej fragment. Charakterystyczna jest tkliwość w stawie łódeczkowato-czworobocznym oraz wspomnianej tabakierce anatomicznej. Jeśli złamaniu towarzyszy uraz więzadeł, nadgarstek staje się kontuzji mogą wiązać się zarówno z patologią złamania, jak również nieodpowiednim leczeniem. Do najczęściej występujących należą:martwica bliższego fragmentu kości łódeczkowatej;zmiany zwyrodnieniowe w stawie promieniowo-łódeczkowatym;uszkodzenie nerwu pośrodkowego;opóźniony zrost;staw rzekomy powstaje często w nierozpoznanych złamaniach, gdy wyrostek rylcowaty kości promieniowej działający jako klin rozsuwa odłamy kostne. Powikłanie to wymaga leczenia złamania kości łódeczkowatejWyróżnia się 4 podstawowe typy złamań kości łódeczkowatej, w zależności od lokalizacji urazu. Są to złamania:awulsyjne – z powodu pociągania przez więzadło poboczne promieniowe;guzka (części dystalnej) – około 10%;trzonu (części środkowej) – około 70%;części bliższej – z reguły trudne do wygojenia z powodu zaburzeń może zostać przeoczony, zwłaszcza jeśli początkowo na zdjęciach rentgenowskich w projekcji przednio-bocznej nie stwierdza się szczeliny złamania. Jeśli mimo braku zmian na RTG dolegliwości bólowe w obrębie tabakierki anatomicznej utrzymują się, badanie kliniczne i radiologiczne należy powtórzyć, ponieważ szczelina ma tendencje do pojawiania się po 3 tygodniach, a nawet 3 miesiącach od urazu w następstwie resorpcji brzeżnej kości wokół szpary rozpoznania jest badanie fizykalne, RTG oraz wywiad z pacjentem. Wywiad często wskazuje przyczynę złamania, jakim jest opisany wcześniej upadek. Dodatkowo można wykonać rezonans magnetyczny, który pozwoli na ocenę unaczynienia kości i stanu tkanek miękkich w jej obrębie. Mała intensywność sygnałów na obrazie wskaże wówczas na martwicę rozpoznanie złamania ma niezwykle istotny wpływ na proces gojenia, co sprzyja dobrym wynikom leczenia. Nierozpoznanie złamania może prowadzić do niebezpiecznych kości łódeczkowatej – leczenieZłamanie kości łódeczkowatej wymaga kompleksowej rehabilitacji. Rokowania są dobre, gdyż ponad 90% przypadków goi się bez powikłań. Do oceny jakości zrostu odłamów podczas leczenia przydatna jest tomografia zachowawczeLeczeniu zachowawczemu podlegają stabilne złamania kości łódeczkowatej, bez przemieszczeń kątowych i bez towarzyszącej niestabilności nadgarstka. W efekcie nadgarstek unieruchamia się w opatrunku gipsowym przedramienia z ujęciem kciuka na około 12-16 tygodni. Zrost odłamów trwa około 12 tygodni, przy czym podczas odpowiednio prowadzonej rehabilitacji uzyskuje się go u ponad 90% unieruchomienia bardzo ważna jest kinezyterapia obejmująca ćwiczenia synergistyczne i ćwiczenia izometryczne. Mają one na celu zapobieganie zanikom mięśniowym. Można wprowadzić także magnetoterapię, która przyspiesza zespalanie się odłamów i regenerację po zdjęciu unieruchomieniaW okresie wczesnym po zdjęciu opatrunku gipsowego zaleca się unikanie obciążania ręki oraz unikanie ruchów nasilających ból. Nie należy zatem dźwigać ciężkich przedmiotów czy nosić siatek z zakupami. W dalszym ciągu można stosować magnetoterapię, dodatkowo w połączeniu z laseroterapią, ultradźwiękami czy elektroterapią. Skuteczna jest również kąpiel wirowa chorej kończyny górnej. Metodą wspomagającą jest kinesiotaping, który utrzymuje nadgarstek w prawidłowym położeniu oraz go późniejszym etapie po złamaniu wprowadza się terapię manualną, która odblokowuje staw, w związku z czym przywraca prawidłową ruchomość, a także masaż tkanek głębokich oddziałujący na chirurgiczneNależy pamiętać, że źle poprowadzone leczenie operacyjne daje o wiele gorsze wyniki, niż źle poprowadzone leczenie zachowawcze. Do wskazań w tym przypadku należą:przemieszczenie boczne odłamów lub ich obrót;niestabilność złamania;bolesny staw rzekomy;przedłużony zrost kostny powyżej 16 tygodni;skośny przebieg szczeliny po złamaniu nadgarstka Case study numeru15 grudnia 2020NR 122 (Grudzień 2020) Emila BednarczykZłamania nadgarstka są dość powszechnym urazem, niestety często lekceważonym. W wyniku złamania dochodzi do zaburzenia wykonywania wielu podstawowych czynności. Zbagatelizowanie problemu może przyczyniać się do niesprawności oraz przewlekłych dolegliwości uniemożliwiających pracę, a także normalne to grupa kostek, które są ze sobą połączone niewielkimi stawami oraz licznymi więzadłami. Jest to również miejsce, w którym przebiega wiele naczyń krwionośnych i nerwów wpływających na prawidłową pracę ręki. Nadgarstek ma bardzo skomplikowaną budowę anatomiczną. Zamiast jednej główki stawowej w nadgarstku występuje osiem kości, które są ułożone kolejno w dwóch szeregach: bliższym oraz dalszym. W szeregu bliższym, licząc od strony kości promieniowej, znajdują się następujące kości:łódeczkowata,księżycowata,trójgraniasta, w skład szeregu dalszego, również licząc od strony kości promieniowej, wchodzą kości:czworoboczna większa, czworoboczna mniejsza, główkowata, haczykowata. Kości budujące nadgarstek posiadają po kilka powierzchni stawowych łączących się z sąsiednimi kośćmi zarówno w szeregu bliższym, jak i dalszym. Połączone dwa rzędy nadgarstka tworzą łuk, który jest zwrócony stroną wklęsłą do powierzchni dłoniowej, a stroną wypukłą do strony grzbietowej dłoni. Nadgarstek stanowi połączenie przedramienia z ręką. Funkcjonalność ręki w dużym stopniu zależy od stanu funkcjonalnego tego połączenia. Stabilizację nadgarstka zapewnia kompleks więzadeł, które należą do systemu wewnętrznego oraz zewnętrznego. Więzadła nadgarstka wewnętrzne odpowiadają za wiązanie kości nadgarstka ze sobą. Więzadło łódeczkowato-księżycowate posiada największe znaczenie kliniczne. Więzadła zewnętrzne łączą kości nadgarstka proksymalnie z kością promieniową oraz łokciową, natomiast dystalnie z kośćmi śródręcza. Więzadła położone po stronie dłoniowej są grubsze i liczniejsze niż więzadła grzbietowe. Ruchy w nadgarstku zachodzą w płaszczyźnie strzałkowej (zgięcie i wyprost) oraz w płaszczyźnie czołowej (odwiedzenie dopromieniowe oraz odwiedzenie odłokciowe).Charakterystyka kości nadgarstkaKość łódeczkowata Jest to największa kość szeregu bliższego nadgarstka. Odgrywa istotną rolę w jego funkcjonowaniu, jak również w czynności stawu promieniowo-nadgarstkowego, ponieważ odpowiada za prawidłowe ustawienie kości nadgarstka, tym samym wpływając na jego prawidłowy ruch. Do chropowatej powierzchni promieniowej przyczepia się więzadło poboczne promieniowe nadgarstka. Powierzchnia dłoniowa kości jest u góry wklęsła, a u dołu i bocznie wypukła, przez co tworzy w tym miejscu guzek kości łódeczkowatej. Do guzka przyczepia się troczek zginaczy oraz mięsień odwodziciel krótki kciuka. Kość łódeczkowata jest jedną z najczęściej kontuzjowanych kości w obrębie nadgarstka, gdyż podczas upadków na dłoniową powierzchnię ręki często dochodzi do jej księżycowataKość trójgraniastaKość grochowataKość czworoboczna większaKość czworoboczna mniejszaKość główkowataKość haczykowata Ma półksiężycowaty zarys. Powierzchnia dalsza jest wklęsła i łączy się stawowo z końcem dalszym kości promieniowej, a także z krążkiem stawowym. Ma kształt przypominający piramidę skierowaną podstawą ku górze i bocznie. Do powierzchni łokciowej stanowiącej wierzchołek piramidy przyczepia się więzadło poboczne łokciowe nadgarstka. Elementami różniącymi kość grochowatą od pozostałych jest jej nieznaczny rozmiar oraz występowanie tylko jednej powierzchni stawowej. Powierzchnia dłoniowa jest chropowata, ponieważ stanowi przyczep troczka zginaczy, więzadła kości grochowatej, a także mięśnia zginacza łokciowego nadgarstka oraz mięśnia odwodziciela palca małego. Po stronie promieniowej w niewielkim rowku przechodzi gałąź dłoniowa nerwu łokciowego. Jej powierzchnia dalsza jest siodełkowata, gdyż łączy się stawowo z pierwszą kością śródręcza. Na powierzchni dłoniowej można wyróżnić głęboką bruzdę, w której przechodzi ścięgno zginacza promieniowego nadgarstka. Bocznie od bruzdy znajduje się niewielki guzek, który stanowi przeczep dla troczka zginaczy. Do powierzchni dłoniowej przyczepiają się również ścięgna mięśnia przeciwstawiacza kciuka, a także mięśni odwodziciela oraz zginacza krótkiego kciuka. Jest najmniejszą kością szeregu dalszego. Powierzchnia dalsza jest siodełkowata i łączy się z drugą kością śródręcza. Do powierzchni dłoniowej przyczepia się mięsień zginacz krótki kciuka. Jest największą kością ze wszystkich kości nadgarstka. Do powierzchni dłoniowej przyczepia się przywodziciel kciuka. Powierzchnia dalsza składa się z trzech części, które łączą się z drugą, trzecią i czwartą kością śródręcza. Ma kształt klinowaty, podstawą jest skierowana ku dołowi. Posiada wyrostek haczykowaty. Powierzchnia dłoniowa stanowi przyczep troczka zginaczy, mięśnia zginacza krótkiego palca małego oraz mięśnia przeciwstawiacza palca nadgarstkaNadgarstek swą ruchomość zawdzięcza połączeniom stawowym z wieloma sąsiadującymi elementami kostnymi. Do stawów tych należą:Staw promieniowo-nadgarstkowy W stawie tym znajdują się więzadła: Jest to staw dwuosiowy. Odpowiada za ruchy zginania i prostowania, a także przywodzenia i odwodzenia. Kości szeregu bliższego łączą się z kośćmi przedramienia, tworząc staw promieniowo-nadgarstkowy. Panewka stawu promieniowo-nadgarstkowego jest utworzona przez powierzchnię nadgarstkową kości promieniowej oraz krążek śródstawowy położony między nadgarstkiem a kością łokciową. Główkę stawu stanowią trzy kości: łódeczkowata, księżycowata oraz trójgraniasta. Pierwszy szereg nadgarstka łączy się bezpośrednio z kością promieniową, a z kością łokciową łączy się poprzez chrząstkę poboczne promieniowe nadgarstka,więzadło poboczne łokciowe nadgarstka, – te więzadła występują po obydwu bocznych częściach nadgarstka, odpowiadają za hamowanie ruchów odwodzenia i przywodzenia ręki;więzadło promieniowo-nadgarstkowe dłoniowe,więzadło łukowate dłoniowe nadgarstka,więzadło łokciowo-nadgarstkowe dłoniowe, – te więzadła odpowiadają za ograniczenie zgięcia grzbietowego;więzadło promieniowo-nadgarstkowe grzbietowe,więzadło łukowate grzbietowe nadgarstka, – te więzadła ograniczają ruchy zgięcia śródnadgarstkowy Zwany również stawem dalszym ręki. Utworzony jest przez bliższy oraz dalszy szereg kości nadgarstka. Szczelina stawowa ma kształt litery S. W tym stawie zachodzi ruch zginania oraz prostowania międzynadgarstkowe Występują pomiędzy sąsiadującymi ze sobą kośćmi w pierwszym oraz drugim rzędzie nadgarstka. Kości są połączone poprzez torebki stawowe oraz więzadła. Więzadła są bardzo krótkie i płaskie. Zachodzące w tych stawach ruchy są dość mocno nadgarstkowo-śródręczne Występują poprzez połączenie kości drugiego rzędu nadgarstka z bliższymi końcami kości śródręcza. Stawy mają bardzo ograniczoną ruchomość, za wyjątkiem stawu złamań nadgarstkaZłamania kości nadgarstka obejmują uraz każdej z ośmiu kości nadgarstka oraz obwodowych końców kości łokciowej lub promieniowej. Najczęściej dochodzi do złamania obwodowego końca kości promieniowej, które powszechnie jest określane jako złamanie kości łódeczkowatej Złamanie kości łódeczkowatej jest najczęściej występującym złamaniem kości nadgarstka. Powstaje w wyniku upadku na wyprostowaną rękę. Złamania kości łódeczkowatej są często niezauważane we wczesnym zdjęciu RTG. Złamanie może być widoczne dopiero po 7–14 się cztery podstawowe typy złamań kości łódeczkowatej, w zależności od miejsca urazu:złamanie awulsyjne – będące wynikiem pociągania przez więzadło poboczne promieniowe,złamanie guzka (części dystalnej),złamanie trzonu (części środkowej),złamanie części kości trójgraniastej Zaraz po złamaniach kości łódeczkowatej to najczęściej występujące złamania. Częstotliwość uszkodzeń tej kości jest wynikiem jej położenia. Złamania kości trójgraniastej można podzielić na:złamania awulsyjne,złamania trzonu kości księżycowatej W dużej mierze są to złamania kompresyjne, które powstają na skutek zgniatania poprzez kość promieniową i główkowatą. Dzieje się tak w wyniku upadku na zgiętą dogrzbietowo i odłokciowo kości haczykowatejZłamania kości grochowatejZłamania kości czworobocznej większejZłamania dalszej nasady kości promieniowej Do złamań kości haczykowatej dochodzi głównie w wyniku urazów bezpośrednich. Jest to wynik lokalizacji kości od strony łokciowej nadgarstka. Przy złamaniach kości haczykowatej może również dojść do uszkodzenia nerwu łokciowego. Do złamań kości grochowatej ze względu na jej lokalizację dochodzi w wyniku upadku na dłoń bądź poprzez uderzenie. Do złamań kości czworobocznej większej dochodzi najrzadziej. Są one wynikiem urazów bezpośrednich. W zależności od sposobu upadku na rękę rozróżnia się dwa rodzaje złamań:złamanie Collesa – obejmuje nasadę dalszej kości promieniowej w odległości ok. 2,5 cm od stawu nadgarstka. Dochodzi do niego w wyniku upadku z równoczesnym podparciem się zgiętą grzbietowo dłonią o podłoże. Wskutek złamania nasady kości promieniowej część obwodowa kończyny przemieszcza się ku grzbietowi nadgarstka,złamanie Smitha – dochodzi do niego w wyniku upadku na grzbiet dłoni. Na skutek uszkodzenia część obwodowa przemieszcza się przeciążeń nadgarstka oraz kontuzji dochodzi w wyniku przekroczenia fizjologicznego zakresu ruchomości. Najpowszechniejszą przyczyną złamania nadgarstka jest upadek na rękę w momencie wyciągnięcia jej przy próbie obrony przed zderzeniem z podłożem. Może mieć to miejsce podczas spaceru czy w trakcie uprawiania sportu. Złamanie nadgarstka może również nastąpić w wyniku: uderzenia o twardą powierzchnię,przygniecenia dłoni ciężkim przedmiotem,wypadku komunikacyjnego,osłabienia kości w wyniku oraz rodzaj uszkodzenia są zależne od wielu czynników, takich jak wiek, stan kostny danego człowieka, jak również rodzaj uprawianego sportu czy aktywności. Główne objawy złamania nadgarstka są takie same jak przy złamaniu innych elementów kostnych. Należą do nich:ból nadgarstka oraz obrzęk okolicy złamania,krwiak i zasinienie, pogrubienie i deformacja kształtu nadgarstka,ograniczenie ruchomości nadgarstka i ręki,wystąpienie patologicznej ruchomości kości w miejscu złamania. Diagnostykabadanie RTG – należy pamiętać, iż w przypadku złamań kości nadgarstka, np. kości łódeczkowatej, złamanie może nie być od razu widoczne w obrazie RTG. Należy wykonać powtórne badanie RTG po upływie jednego–dwóch tygodni od urazu. Wówczas zdjęcie RTG powinno już ukazać szczelinę złamania, która po tym czasie staje się lepiej widoczna,badanie USG – w badaniu USG okostna jest dobrze widoczna. Objawem, który może wskazywać na ewentualne złamanie, jest jej przerwanie, a także obecność krwiaka podokostnowego,tomografia komputerowa – jest obecnie najlepszym badaniem, które pozwala na uwidocznienie anatomii kostnej. Do głównych powikłań zalicza się:zespół cieśni nadgarstka,niestabilność nadgarstka,zespół Sudecka,przykurcze mięśni,zmiany zwyrodnieniowe. Postępowanie fizjoterapeutyczne po złamaniu nadgarstka – leczenie zachowawczePostępowanie fizjoterapeutyczne jest zależne od charakteru złamania. Przy złamaniu stabilnym, bez przemieszczenia, wykonuje się leczenie zachowawcze. Leczenie zachowawcze polega w pierwszym etapie na unieruchomieniu ręki. Czas unieruchomienia dobierany jest indywidualnie dla każdego pacjenta. Poszczególne złamania nadgarstka są leczone zachowawczo w odmienny sposób. Rehabilitację można zacząć już w pierwszych dobach po złamaniu podczas unieruchomienia ręki. W tym czasie zaleca się wykonywanie:magnetoterapii – w celu przyspieszenia procesów regeneracji tkanki kostnej,kinezyterapii – jest ważna podczas unieruchomienia; można wdrożyć już ćwiczenia synergistyczne oraz ćwiczenia izometryczne. Zapobiegają one zanikom zdję… Co zyskasz, kupując prenumeratę?11 wydań czasopisma “Praktyczna Fizjoterapia i Rehabilitacja”Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma…i wiele więcej! Sprawdź

Rokowania po złamaniu szyjki kości udowej Szacuje się, że 50% pacjentów odzyskuje sprawność funkcjonalną , która pozwala na samodzielne przemieszczanie się. Część pacjentów zmaga się z licznymi powikłaniami takimi jak: braku zrostu kostnego, uszkodzenia naczyń krwionośnych, odleżyny i ograniczenia ruchomości stawowej.

Złamałam kośc łódeczkowatą stopy proszę o wskazanie co do rehabilitacji w domu 2013-01-21, 18:06~dana ~ Osobiście po takim złamaniu miałam magnetostymulacje. polecam dużo nie chodzić, mi się zrobiła *druga* kostka 2013-02-10, 22:35~olusqa1 ~ Strony: 1 wątkii odpowiedzi ostatni post

Złamania kości łódeczkowatej to najczęstsze uszkodzenia kości nadgarstka. Zdjęcia radiologiczne (RTG) wykonane bezpośrednio po urazie mogą nie wykazać obecnego złamania, co utrudnia wczesne rozpoznanie i wdrożenie właściwego leczenia. Typowy mechanizm urazu i dokładne badanie fizykalne mogą być kluczowe dla ustalenia wstępnego rozpoznania. Podejrzenie złamania jest

« Powrót Kość łódeczkowata jest jedną z ośmiu kości, z których zbudowany jest nadgarstek. Oprócz niej występują kości: księżycowata, trójgraniasta, grochowata, czworoboczna większa i mniejsza oraz haczykowata. Kość łódeczkowata jest kością, która, z wyżej wymienionej grupy, jest najczęściej narażona na złamanie. Połączona jest ona w szeregu bliższym, po stronie promieniowej i jest największą kością szeregu bliższego. Jak większość kości nadgarstka jest nieregularnie sześcienna i ma sześć powierzchni. Wraz z kością promieniową i księżycowatą tworzy staw promieniowo-nadgarstkowy. Głównym mechanizmem tego typu urazu jest upadek na wyprostowana rękę przy przeproście nadgarstka. Złamanie kości łódeczkowatej występuje najczęściej w sportach gdzie często i nie kiedy z dużym impetem dochodzi do upadku na wyprostowane ręce, tj. piłka nożna, koszykówka, narciarstwo szybkie, hokej, łyżwiarstwo, zapasy, itp. Objawy i symptomy kontuzji Ból w nadgarstku, najczęściej po stronie grzbietowej, czasami po stronie dłoniowej, Obrzęk nadgarstka i ograniczona ruchomość, Duża tkliwość w tabakierce anatomicznej (pomiędzy ścięgnami mięśni prostownika kciuka długiego i prostownika kciuka krótkiego) i w stawie łokciowato-czworobocznym. Leczenie i rehabilitacja kontuzji DIAGNOZA: Tylko zdjęcie rentgenowskie lub rezonans magnetyczny może dać nam pełen obraz, co do stopnia złamania kości łódeczkowatej. Bezpośrednio po urazie możemy również wykonać badanie tkliwości w tabakierce anatomicznej i stawie łokciowato-czworobocznym, co utwierdzić nas może w przekonaniu, że jest konieczny rentgen lub rezonans magnetyczny. Mimo, że aż w 1/3 przypadków zdjęcie rentgenowskie bezpośrednio po stwierdzeniu urazu może nie wskazać nam żadnych zmian, to konieczne jest precyzyjna ocena zdjęcia oraz odpowiednie jego wykonanie, najlepiej w projekcji AP (projekcja boczna oraz skośna po zaciśnięciu ręki w pięść). W przypadku słabo widocznych złamań kości łódeczkowatej wykorzystuje się rezonans magnetyczny, który nie tylko pomaga nam w zlokalizowani słabo widocznego złamania, ale również oceni żywotność odłamków kostnych, gdy złamania dotyczy 1/3 bliższej kości łódeczkowatej. LECZENIE: Tylko w przypadkach stabilnych złamań kości łódeczkowatej gdzie nie dochodzi do przemieszczeń kątowych i bez towarzyszącej niestabilności nadgarstka, stosowane jest leczeni zachowawcze. Stosuje się je również u osób, które nie zajmują się sportem profesjonalnie i w mniejszym stopniu narażone na upadki powodujące tego typu uraz. W tego typu przypadkach nadgarstek unieruchamia się w opatrunku gipsowym na 12 – 16 tygodni. W dużej większości przypadków zrost odłamów trwa około 12 tygodni. W przypadku osób uprawiających dyscypliny, w których dochodzi do częstych upadków na wyprostowaną rękę, nawet złamanie bez przemieszczeń często kończy się zabiegiem operacyjnym. W przypadku lekkiego urazu, po przeprowadzeniu zabiegu operacyjnego zakłada się opatrunek gipsowy na około 2 tygodnie, po czym zawodnik może powrócić do uprawiania swojej dyscypliny, jednakże z przymusem noszenia opatrunku unieruchamiającego (stabilizatora), aż do momentu potwierdzenia zrostu na zdjęciu rentgenowskim. W przypadku znacznie poważniejszego złamania i braku zrostu po wcześniejszym unieruchomieniem nadgarstka, konieczny jest zabieg operacyjny i wewnętrzne zespolenie, czasem z unaczynionym przeszczepem kostnym. Po tak poważnym złamaniu jakość zrostu najlepiej obrazuje tomografia komputerowa. Powrót do uprawianiu sportu po tego typu urazie w każdym przypadku jest inny i zależy od szybkości zespolenia się zrostu, jakości złożenia złamanej kości oraz jakości zrostu. REHABILITACJA: W przypadku długiego ograniczenia ruchomości nadgarstka przez opatrunek gipsowy, zaleca się po jego zdjęciu wykonywanie ćwiczeń wzmacniających mięśnie przedramienia (ćwiczenia przedramion) oraz ćwiczenia rozciągające stawów nadgarstka, które prze tak długi okres były unieruchomione. Nie ma skutecznej metody zapobiegania tego typu kontuzji. Jedyne, co można polecieć to w przypadku, gdy mieliśmy już wcześnie do czynienia z tego typu urazem, to stosować w trakcie uprawiania dyscyplin, które są podatne na upadki na wyprostowane ręce, usztywniaczy (stabilizatorów), które z jakimś stopniu zabezpieczą nasze nadgarstki.

vCV2t. 228 18 324 300 52 307 121 276 307

rehabilitacja po złamaniu kości łódeczkowatej